دیده شود حال من...

 

گاه در بستر خویش ،پهلو به پهلوی گریه که می غلتم

با من از رفتن ، از احتمال

از نیامدن ،از او،از ستاره و سوسو سخن می گویی.

شانه به شانه من

با من از دقیقه زادن ،از هوا،از هوش

از هی بخند هفت سالگی سخن می کویی.

خدایا چقدر مهربانی کنار دستمان پرپر می زد و

آینه نبود تا تبسم خویش را تماشا کنیم .

                                   (سید علی صالحی)