کسی دیگر نمی کوبد در این خانه متروک ویرا ن را
کسی دیگر نمی پرسد چرا تنهای تنهایم
و من چون شمع می سوزم
ودیگر هیچ چیز از من نمی ماند
و من گریان و نالانم
و من تنهای تنهایم
درون کلبه خاموش خویش اما
کسی حال من غمگین نمی پرسد
و من دریای پر اشکم
که توفانی به دل دارم
درون سینه پر جوش خویش اما
کسی حال من تنها نمی پرسد
و من چون تک درخت زرد پاییزم
که هردم می شود برگی جدا از او
و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند.
(داریوش روشن)(مهرپویا)
کسی دیگر نمی پرسد چرا تنهای تنهایم
و من چون شمع می سوزم
ودیگر هیچ چیز از من نمی ماند
و من گریان و نالانم
و من تنهای تنهایم
درون کلبه خاموش خویش اما
کسی حال من غمگین نمی پرسد
و من دریای پر اشکم
که توفانی به دل دارم
درون سینه پر جوش خویش اما
کسی حال من تنها نمی پرسد
و من چون تک درخت زرد پاییزم
که هردم می شود برگی جدا از او
و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند.
(داریوش روشن)(مهرپویا)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر