از سر دلتنگی

 

ولی نشد

که روبروی وضوح کبوتران بنشیند

ورفت تا لب هیچ

وپشت حوصله نورها دراز کشید

وهیچ فکر نکرد

که ما میان پریشانی تلفظ درها

برای خوردن یک سیب

چقدر تنها ماندیم.

                         (سهراب سپهری)