به رهی دیدم برگ خزان
پژمرده ز بیداد زمان
کز شاخه جدا بود
چو ز گلشن رو کرده نهان
در رهگذرش بادخزان
چون پیک بلا بود
ای برگ ستمدیده پاییزی
آخر زچه از گلشن بگریزی
روزی تو هماغوش گلی بودی
دلداده و مدهوش گلی بودی....
(بانو مرضیه)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر