ببین لائورا؛وقتی می نویسی تنهایی؛اما از چیزی استفاده می کنی که مال همه است؛زبان.دنیا به تو زبان داده و توآن را به دنیا برمی گردانی.زبان عین دنیاست.بیشتر از ما عمر میکند. می فهمی چه می گویم.
برای مرده هامان یک بار و فقط یک بار گریه می کنیم؛بعد باید کاری را ادامه دهیم که آنهادیگر نمی توانند بکنند.ممکن نیست باچشمی که اشک آن را ابری کرده و ذهنی آشفته دوست بداریم؛بنویسیم؛بجنگیم؛فکر کنیم یا به کار بپردازیم؛عزاداری طولانی خیانت به زندگی فرد متوفی است.کتاب لائورا دیاس کارلوس فوئنتس
carlos fuentes
1928-2012
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر