۱۳۹۲ فروردین ۲۶, دوشنبه

دیده شود حال من...





پنداشتی چون کوه ، کوه خامش و دمسردم
بی درد ، سنگ ساکت بی دردم
                               من قله ام
بلندترین قله ی غرور
اینک درون سینه ی من التهابهاست
هرگز گمان مبر
             شد خاطرات تلخ فراموشم
هرچند
ستوار سنگ ساکت و سردم
                             لیک
      آتشفشان خاموشم.
                         (حمید مصدق)

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر