پنداشتی چون کوه ، کوه خامش و دمسردم
بی درد ، سنگ ساکت بی دردم
من قله ام
بلندترین قله ی غرور
اینک درون سینه ی من التهابهاست
هرگز گمان مبر
شد خاطرات تلخ فراموشم
هرچند
ستوار سنگ ساکت و سردم
لیک
آتشفشان خاموشم.
(حمید مصدق)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر