در اتاقی که به اندازه ی یک تنهاییست
دل من
که به اندازه ی یک عشقست
به بهانه های ساده خوشبختی خود مینگرد
به زوال زیبایی گل ها در گلدان
به نهالی که تو در باغچه ی خانه مان کاشته ای
و به آواز قناری ها
که به اندازه ی یک پنجره می خوانند.
(فروغ فرخزاد)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر