... پر پرواز ندارم
اما
دلی دارم و حسرت درناها.
و به هنگامی که مرغان مهاجر
در دریاچه ی ماه تاب
پارو می کشند،
خوشا رها کردن و رفتن !
خوابی دیگر
به مردابی دیگر!
خوشا ماندابی دیگر
به ساحلی دیگر
به دریایی دیگر!
خوشا پر کشیدن ؛ خوشا رهایی ؛
خوشا اگر نه رها زیستن ؛ مردن به رهایی !
آه ؛ این پرنده
در این قفس تنگ
نمی خواند.
(احمد شاملو)
( قسمتی از شعر بلند شبانه)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر